Gişe Memuru

Günlerdir güzel bir film izlemek lazım diye düşünürken yine hedefi tam onikiden vurdum diye düşünüyorum. Zaten internette hakkında yazılan negatif eleştiri yüklü yorumları okurken bu filmi beğeneceğime iyice emin oldum. Bunda bir ukalalık da aranmasın. Öyle Recep Gübidik izleyenleri aşağılayacak tiplerden değilim.İsteyen istediğini izler. Zevk meselesidir. Bu bahsettiğim yorumlar genelde filmin konusuz ve sıkıcı olduğu yönündeydi. Tabi ki eğlence anlayışı da farklıdır kişilerin. Ben bu filmdeki o anlam yüklü sıkıcı sahnelerde ne kadar eğlendim anlatamam...O anlam yüklü sıkıcı (!) sahnelerden bahsetmek istiyorum pek detaya girmeden . Filmi izlemeyenlerin eğer keyfi kaçacaksa söylemem gerekir hani şu "spoiler" denen şey var ya ondan içerir.

Başlarken daha Gişe Memuru demeden Serkan Ercan demek lazım. Filmi film yapmış gerçekten. Bence rolün hakkını fazlasıyla vermiş ve rol üzerinde hiç sırıtmıyor. Tv'deki Kaçış Planı ve Gidiş Dönüş gibi gezi programlarını severek izlediğim Serkan Ercan'dan böyle bir sinema filmi başarısı ne yalan söyleyim biraz şaşırtıcıydı. Bundan önceki rolleri bir kenara koyarsak bu filmle zirvelerde gezinmeye başlamış diyebilirim.

Son dönem Türk sineması filmlerine karşı biraz önyargılı ve tepkiliydim. Sinema müdavimleri ne demek istediğimi anlarlar. Karakterler aslında ne kadar yabancı aslında ne kadar gerçeğe uzaktır. Şişirilmiş , tekdüze ve bir yavanlık hakim birinde ikisinde de değil hepsinde. Tatsız tuzsuz yavan bir ekmek gibi,sıra sıra boyasız duvarlar gibi... Gişe Memuru filmindeki Kenan karakteri öyle değil.İnsanların bir psikolojisi vardır ve bu bozulabilir. İnsanlar mutsuz da olur. İnsanlar aşık da olur ama aşklarını hep tek bir şekilde belli etmezler. Kenan isminde bir psikolojik sorunları olan bir gişe memurunun hayatından bir kesit görüyoruz filmde. O kadar gerçek ki etrafımızda böyle insanların var olduğundan eminiz. Öyle ki Kenan'ın kapı komşusu da bir film karakteri olabilir kolaylıkla. Belki de insanların sıkıcı bulduğu budur değil mi? Kim kendini ya da tanıdığı birini beyaz perdede görmek ister ya da bunu "eğlendirici" bulur ki !

Kamera kullanımı seçilen açılara dikkat ederim. Bu filmin görüntü yönetmenini de takibe almak lazım.

Ülkemizde psikolojik dram türünde film pek çekilmiyor. Psikolojik detaylar mevzu bahis olunca dikkat kesildim ve daha bir heyecanla izledim. Ana karakter Kenan küçük yaşta annesini kaybetmiş ve babasıyla yaşıyor. Daha ilk sahnede psikolojik sorunlar yaşadığını belli ediyor. Replikler ve sahneler sembolik öğelerle anlam yüklenmiş. Peşpeşe tekrar eden olaylar kayda değer bir şekilde kullanılmış örneğin. Kenan'ın bir pencereyi defalarca açıp kapaması hem onun psikolojik dünyasına ışık tutuyor hem de hayatın monotonluğuna vurgu yapıyor. Kenan film boyunca psikolojik savaşını izlettiriyor bizlere. Hayal ve gerçek arasındaki geliş gidişleri gitgide farksızlaştırıyor ikisini de.

Hayatın tekdüzeliğinin yanısıra gişe memurluğu parantezinde otomatikleşmeye de değiniyor film. Söylemeden geçmek olmaz Kgs ve Ogs'lerin varlığında gişe memurlarına da gerek kalmıyor artık .

Ben filmi çok sevdim. Şu yazıları yazarken bile keyif aldım. İlginizi çektiyse ve izlemediyseniz şiddetle öneririm.Twitter'da paylaş